The Tragedy of Willy Loman: A Dream Deferred in a Capitalist Society – Mohsen Ebrahimizadeh Ghahrood
Willy Loman is a worn-out and aged man who has become trapped in the narrow alleys of his life. He attempts suicide multiple times but never succeeds. He has worked for over thirty years in sales (marketing), and in the final phase of his life, everything is in continuous decline. His son, Biff, returns home after a long absence, jobless and lost, turning to his family in confusion. After a series of events, Willy gets fired, and Biff, in his last attempt to find work, fails once again.
Willy is a man who has spent his entire life chasing the success of his sons, and now, finding things as they are, constantly argues and clashes with them. In their dialogues, it’s easy to see that none of them are ever able to truly express themselves. Happy, the other son, is a low-level worker who no longer shows any care for his parents and has also failed to fulfill his father’s dreams.
Willy is a man crushed by misfortune on all sides. He is perpetually caught between the present and his past, constantly recalling scenes from his earlier life, in pursuit of things that never materialized in the present. If we look more deeply and fundamentally at the character and name Willy Loman (the name itself formed from “Willing – low man”), we see a man lost in his dreams, none of which have come true. He has even forgotten or lost his own place in the class-stratified society of his time, chasing dreams that are forever out of reach.
The pronunciation of his name in English suggests something ongoing from the past—someone who has hoped and continues to hope, whether those hopes are realistic or not. The surname suggests a man who has fallen, one who is submerged in his own misery and life’s swamp. The combination of the two can be understood as: a miserable man who constantly clings to futile hopes and remains stuck in his suffering. Perhaps if he had given up on hope, he would not have become the broken man he is.
It’s important to note that Willy Loman is not a hero. Rather, he represents the working and middle class of his society who, in the end, stop trying in vain and simply give up.
Linda, Willy’s wife, is a loving and loyal woman who has always stood by him, continually trying to mend the bitter and turbulent relationship between her sons and their father, though she always fails.
Willy recalls scenes involving his brother, his friend, and a woman with whom he once had an affair. He remembers lost opportunities—like when his brother urged him to leave the city and go to Africa, but Willy stubbornly refused. In the end, his brother returns with great wealth, while Willy remains empty-handed.
Eventually, Willy finds himself in endless darkness. For the final time, he tries to end his life using the very car he worked so hard for—and this time he succeeds, hoping the insurance money will help his sons achieve their dreams.
Ben, perhaps, is the imagined and idealized figure of Willy’s mind—someone who embodies everything Willy longed for but never attained: success, kindness, and more.
Even the woman in the red dress can be seen as a symbol of the free and unrestrained life Willy always dreamed of living.
Biff, who loves farming, continually talks with his brother about leaving the city. He represents the past generation of America. Throughout the play, we see the conflict between two generations—Biff and Willy—with Willy growing more aggressive and frustrated each time, perfectly capturing the mentality of someone trapped in a capitalist society.
These interpretations reveal the deep rift brought about by the transformation of American society.
The renowned German psychologist Erich Fromm believed that in a capitalist society where a person’s identity is based on having, those without property or capital suffer from an identity crisis. Since a person cannot have psychological well-being without a sense of identity, they surrender themselves to a higher power to regain that feeling.
The play is set in the late 1930s in America, a time of deep economic depression, when companies and institutions were forced to lay off all their workers. The working class had to labor in three shifts just to pay off their debts, and those who managed to die without owing money were considered fortunate, having lived a good life.
Society at the time was consumerist. People, like commercial goods, would appear one day, become outdated the next, and then vanish. It was as if people had expiration dates too. Whoever adapted to the system survived, and whoever resisted was destroyed—like Willy, who, when confronted with a tape recorder, doesn’t know what it is and tries to escape it, gradually realizing that he no longer fits into this modern society.
Thus, one could say that the central theme of the play is the crisis of human existence in an industrialized and modern world.
In the context of American society, the concept of the “American Dream” is also closely tied to this play. The dream demands that a person put all their effort into achieving success and advancement—not necessarily comfort or a better life. In doing so, the individual becomes crushed in the machinery of industry, losing themselves entirely.
Arthur Miller first staged Death of a Salesman in the 1940s. As a realist writer, he built characters who were constantly protesting against their social and economic conditions.
If we look closely, we can see that Miller deliberately chose characters from different generations to clearly show how perspectives and behaviors change over time. The childhood of his sons, his own youth with his brother Ben—even the age differences between Willy, his wife, sons, and other characters—are all evident. Miller wanted to show how capitalism affected people of all generations.
Arthur Miller presents the bitter scene of our reality and puts it on stage. He moves constantly between past and present to show that there comes a point in life when a person loses their grip on the present and becomes engulfed in memories and the past, to the point where they no longer even sense the passage of time.
Death of a Salesman is a tragic play that arguably has no equal in expressing the realities of American society at the time.
Perhaps the most powerful scene in the play is its final one—when Willy Loman’s wife, Linda, kneels before his coffin and says:
Biff: (looking hopelessly at Happy, then to his mother, who is sitting by the grave) Mom, let’s go.
Linda: I’ll be there in a minute. Charlie, go ahead. (Charlie hesitates) I want to stay. Just for a minute. I never had the chance to say goodbye. (Charlie walks away, Happy follows him. Biff stands beside Linda, to the left. Linda sits down. The sound of a flute is heard.)
Linda: My dear… forgive me. I can’t cry. Why did you do this? I can’t cry. I just don’t understand why you did it. Help me. I can’t cry. I still think you’re on a trip. I’ll wait for you. Willy… I made the last house payment today. But you’re not here to live in it. (Her throat tightens) We’re free now! (She breaks down and cries) We’re free, Willy… free…
(Biff slowly walks over to her and lifts her up, holding her right hand. Linda weeps quietly. Bernard and Charlie follow behind them. Happy lags behind. Only the sound of a flute, as if drifting from the tops of skyscrapers, is heard.)
Original Piece:
ویلی لومان مردی است فرسوده و پیر که در گذرگاه های تنگ زندگی خود به دام افتده است.او بارها اقدام به خودکشی می کند درحالی که موفق نمی شود.او سی و اندی سال در شغل فروشندگی ( بازاریابی ) کارکرده است و در اواخر زندگی خود ، زندگیش دائم و پیوسته رو به افول است.پسرش ،”بیف” بعد از مدت ها که بی خبر از خانه رفته بود، باز می گردد و بدون هیچ کار و شغلی، سردرگم به خانواده روی می آورد. ویلی بعد از اتفاقاتی از کار اخراج میشود و پسرش ، بیف ، نیز در آخرین تلاش خود برای پیدا کردن کار باز هم شکست می خورد.ویلی مردی است که در تمام عمر خود به دنبال دیدن موفقیت پسرانش بوده و حالا که اوضاع را اینگونه می یابد ، دائم با پسرانش بحث و مجادله می کند طوری که در دیالوگ هایشان به راحتی می توان دید که هیچکدام ، هیچوقت حرف خودشان را نمی توانند بزنند.
“هپی” پسر دیگر خانواده ، کارگر ساده ایست که دیگر اهمیتی به پدر و مادر نشان نمی دهد و او هم نتوانسته است تا آرزو های پدر را برآورده کند.
“ویلی” مردی است که از هر طرف بر سرش بدبختی می ریزد و او دائم بین زمان حال و گذشته ی خود درگیر است.دائم صحنه هایی از گذشته اش را یادآور می شود که به دنبال چیزی بوده که ذره ای هم به آن ها در زمان حال نرسیده است.حال با نگاهی دیگر و اساسی تر به شخصیت و نام ویلی لومن (شخصیت تشکیل شده است که به معنی فردی است که (Willing – low man )اول نمایشنامه) میبینیم که نام او در رویاهای خود گم شده است، درحالی که به هیچ یک از آن ها دست پیدا نکرده است . او حتی جایگاه خودش را هم در آن جامعه ی به شدت طبقاتی آن زمان نیز فراموش یا گم کرده است طوری که به دنبال رویاهایی است که هیچوقت نمی تواند به آن ها برسد. تلفظ اسم او در انگلیسی نشان دهنده ی کاری است که از قبل انجام گرفته و هنوز هم ادامه دارد . یعنی کسی که از قبل و هنوز هم امید دارد ( چه باطل و چه درست ). تلفظ نام فامیلی آن نیز مردی است که پایین رفته و یا به اصطلاح مردی که در بدبختی های خودش و در منجلاب زندگی خود فرو رفته است. حال ترکیب این دو را میتوان به این صورت دانست که : مرد بدبختی که دائم امید های پوچی دارد و همیشه در بدبختی های خود می ماند.شاید اگر او دست از امید داشتن برمی داشت دیگر مرد افتاده و پایین رفته ای نمی ماند.
باید به این نکته دقت کرد که ویلی لومان یک قهرمان نیست.بلکه او فقط نماینده ی قشر متوسط و کارگران جامعه ی خود است که در آخر دست از تلاش بیشتر و بیهوده میکشد و خود را راحت می کند.
“لیندا”،همسر ویلی ، زنی دوست داشتنی و وفادار که همیشه درکنار همسرش حضور داشته است و دائم سعی می کند تا رابطه ی تلخ و پر فراز و نشیب بین فرزندانش و پدرشان را بهبود بخشد ولی هربار ناکام می ماند.
ویلی صحنه هایی از برادرش ،دوستش و زنی که قبل ها با آن رابطه داشته است را به یاد می آورد. به یاد می آورد موقعیت هایی که از دست داده است مانند وقتی که برادرش به او می گفت تا از آن شهر به آفریقا بروند ولی ویلی از روی سماجت هیچوقت موافقت نمی کرد و در آخر هم برادرش با ثروتی هنگفت برمی گردد و ویلی دست خالی با او ملاقات می کند . ویلی در آخر خود را در سیاهی بی پایانی می بیند و برای آخرین بار سعی می کند خودش را با ماشینی که سال های سال برای بدست آوردنش زحمت کشیده بود راحت کند و این بار موفق می شود تا بتواند با پول بیمه برای فرزندانش مبلغی فراهم کند تا آنها بتوانند به رویای خود برسند.شاید بتوان بن را تصور و ذهنیت تجسم شده ی ویلی دانست . شخصیتی که هرچه را ویلی در طول عمر خود نتوانسته است به آن ها برسد و در حسرت آن ها بوده است ، بن همان ها بوده ، فردی موفق ، مهربان و … .
حتی زن قرمز پوش را نیز می توان نماد زندگی آزاد و بی قید و بندی دانست که ویلی در طول زندگیش آرزویش بوده.
“بیف” که عاشق مزرعه داری است دائم با برادر خود در رابطه با رفتن از شهر صحبت می کند می کند.او نماد نسل گذشته آمریکا است. دائم برخورد های دو نسل متوالی ، یعنی بیف و ویلی را در نمایشنامه میبینیم که هربار ویلی فردی تهاجمی تر و عصبی تر ظاهر میشود که کاملا بیانگر یک فردی است که در ان جامعه سرمایه داری زندگی می کند. این تفاسیر گویای این است که جامعه ی آمریکایی در این تغییر فاز چه شدت فاصله ای پیدا کرده است.
“اریک فروم” روانشناس بزرگ آلمانی عقیده دارد درجامعه سرمایه داری که مبنا “هویت” انسان “داشتن ” است، کسانی که فاقد دارایی به معنای سرمایه هستند از بحران هویت رنج می برند.از آنجایی که انسان بدون داشتن هویت نمی تواند از سلامت روحی برخوردار باشد ،خود را تسلیم قدرتی برتر می کند تا بتواند آن احساس را بدست آورد.
زمان نمایشنامه حدود اواخر دهه 30 میلادی آمریکا است. زمانی که آمریکا دچار رکود سخت اقتصادی شده بود و شرکت ها و موسسات مجبور به اخراج تمامی کارکنان خود بودند .در آن زمان طبقه کارگر و پایین جامعه به صورت سه شیفت کار می کردند تا بتوانند قرض های خود را بدهند و آن هایی که در پایان زندگی خود می توانستند بدون بدهی و قرض بمیرند ، جزو آن دسته از انسان های خوشبختی می بودند که توانسته اند زندگی خود را خوب بسازند. جامعه ی آن زمان ، جامعه ای مصرف گرا بود. طوری که آدم ها هم مانند کالاهای تجاری روزی می آمدند و روزی کهنه می شدند و روزه بعد از صحنه محو می شدند . طوری بود که انگار مردم هم تاریخ انقضائی داشتند . حال هرکس با این جامعه همسو می شد زنده می ماند و هرکس مقابله می کرد از میان می رفت ( مانند ویلی داستان که وقتی آن ضبط صوت را می بیند نمی داند چیست و از آن فرار می کند و به دلایل مشابه کم کم میفهمد که جایش دیگر در این جامعه ی مدرن نیست) . شاید بتوان دیگر با این تفاسیر گفت که ، درون مایه ی داستان بحران وضعیت انسان در جامعه ی صنعتی و مدرن است.درجامعه آمریکا نیز مفهوم ” رویا آمریکایی” را هم نیز میتوان به این نمایشنامه مربوط دانست. این مفهوم میگوید که تا فرد باید تمام تلاشش را برای رسیدن به هدفش که ترقی و پیشرفت است به کار گیرد نه برای رسیدن به رفاه و زندگی بهتر.اینجاست که فرد در لابه لای چرخدنده های صنعت در این راه به کلی از بین می رود.
آرتور میلر در دهه 40 میلادی بود که نمایشنامه ی مرگ فروشنده را به صحنه برد و به نمایش گذاشت . او نویسنده ای رئالیسم بود و به همین دلیل شخصیت های داستانش را طوری می ساخت که دائم در حال اعتراض به وضعیت جامعه و وضعیت اجنماعی خود بودند.
با نگاهی ریزبینانه می توان مشاهده کرد که آرتور میلر بازیگرانش را از نسل های مختلف انتخاب کرده است تا بتواند تغییر رفتار ودیدگاه در زندگی نسل های متوالی را به وضوح به ما نشان دهد.کودکی پسرانش ، حتی جوانی خودش همراه با برادرش بن . حتی این اختلاف سن بین ویلی و همسرش و پسرانش و برادر و بقیه کارکتر ها نیز مشهود است.میلر می خواهد با این کار به ما نشان دهد که این جامعه ی سرمایه داری چگونه بر زندگی نسل های مختلف تاثیر گذاشته است.
آرتور میلر صحنه ی تلخ واقعیت روزگارمان را در برابر مان ترسیم می کند و به نمایش می گذارد . دائم از حال به گذشته می رود تا نشان دهد انسان ، در مقطعی از زندگی دستش از زمان حال کوتاه می ماند و غرق در گذشته و خاطرات خود می شود به طوری که دیگر حتی گذر زمان را هم حس نمی کند. نمایشنامه مرگ فروشنده ، نمایشنامه ی تلخی است که شاید بتوان گفت در بیان واقعیت ها ی جامعه ی آن زمان آمریکا همتا نداشته است.
شاید بتوان گفت تاثیرگذار ترین صحنه ی نمایشنامه آخرین صحنه آن ، همان جایی که همسر ویلی لومان ، لیندا، در مقابل تابوت ویلی زانو زده است و گوید :
“بیف: ( مایوسانه به هپی نگاه می کند و به مادرش که روی گور نشسته ، می گوید) مامان بیا بریم!
لیندا : الان می آم . چارلی ، توبرو . (چارلی درنگ می کند) من می خوام بمونم . فقط یه دقیقه . آخه من هیچوقت فرصت نکردم باش خداحافظی کنم . (چارلی دور می شود ، هپی از پی او می رود و بیف در نزدیکی لیندا، سمت چپ ، می ایستد ، لیندا می نشیند . صدای فلوت می آید ) عزیزم . منو ببخش . من نمی تونم گریه کنم آخه تو چرا اینکارو کردی؟ من نمی تونم گریه کنم . اصلا سر در نمی آرم تو چرا اینکارو کردی . کمکم کن، من نمی تونم گریه کنم.من هنوز خیال می کنم تو رفتی سفر . منتظرت می مونم . ویلی ، من امروز آخرین قست خونه رو هم دادم . اما تو دیگه نیستی که توش زندگی کنی . (بغض گلویش را می فشرد) ما دیگه بدهی نداریم ! (متاثر می شود و گریه سر می دهد) ما دیگه آزاد شده بودیم ! (بیف آهسته به سوی او می آید) آزاد بودیم … آزاد…
(بیف او را بلند می کند و دست راستش را می گیرد . لیندا به آرامی می گرید . برنارد و چارلی می آیند و پشت سر او حرکت می کنند. هپی از همه عقب تر است . تنها آهنگ فلوت که گویی از فراز آسمانخراش ها می آید ، شنیده می شود. )
